Vertrek van Tenerife

Nadat ik de douane uiteindelijk haar zin heb gegeven mag ik weg. Ik weigerde om 24.5% van de waarde van een pakket te betalen aan 'douanekosten'(?) maar Arie trok uiteindelijk aan het kortste eind. Kijken of ik het in Nederland terug kan krijgen want tenslotte is dit de EU.

 

Bruno en partner van de Momo

Snel nog even voor een paar dagen brood halen en ben dan klaar om te vertrekken. Als ik terug kom staan Hendrik de concertmeester, Daniel de Italiaan en José de Spanjaard op me te wachten. José, bemanningslid van een grote motorboot begint in rap Spaans tegen me te praten en Daniel zorgt voor de vertaling. Vervolgens  krijg ik alle beste wensen van Hendrik en tenslotte een paar mooie woorden en een omhelzing van Daniel. Ik vind het moeilijk deze bijzondere mensen los te laten maar het is gewoon tijd om verder te gaan. Als ik los ben (om 10.30 uur) beginnen ze te toeteren. Op alle nog aanwezige boten komen hoofden te voorschijn en veel mensen roepen me nog iets na. Ik zwaai terug en geef ietsje meer gas om er maar snel vanaf te zijn. In de haven al hijs ik het grootzeil en de Genua en als ik daar mee bezig ben hoor ik Daniel roepen. Hij staat foto's te maken halverwege de haven en hoewel hij volslagen digibeet is heeft hij beloofd deze naar Marjon te sturen. Als ik tussen de pieren ben hoor ik weer toeteren. Ik kijk om en weer staat Daniel daar, nu op het uiteinde van de pier. Een fijne vent.

 

Onderweg naar Gomera

Het weerbericht is 5-6 uit NO, dus bakstag en een windje om op te schieten. Onder zeil begint al snel het vervelende rollen en ik besluit een beetje van de wind af te sturen om zodoende wat meer steun in het zeil te krijgen. Daardoor kom ik ook lekker op ruim water waardoor ik hoop minder last te hebben van de acceleratiezone. Dit is een fenomeen dat optreed tussen de eilanden hier. De wind wordt als het ware door de trechter geperst waardoor de kracht behoorlijk toeneemt. Ik stuur wat Sms’jes om een aantal mensen te laten weten dat ik nu echt op pad ben voor de grote oversteek. Marjon belt me op om me goede reis te wensen en me op het hard te drukken voorzichtig te doen. Ze vind het moeilijk dat ik dit in mijn eentje ga doen en als ze dat uitspreekt doet het behoorlijk pijn. Ik weet niet hoe ik haar op kan vrolijken en natuurlijk is dat op zo'n moment ook niet nodig. Veel mensen hebben twijfels of het goede beslissingen zijn die ik maak. Ook voor mij is het de eerste keer om met een zeilbootje in mn eentje de grote plas over te steken maar ik heb natuurlijk in de afgelopen maanden een aardige indruk gekregen hoe om te gaan met verschillende verrassingen.

Haventje van Gomera

Binnen een uur na vertrek komt er een extra waarschuwing over de marifoon. Lokaal toenemende wind tot kracht negen. Dat hadden ze van mij wel een uurtje eerder mogen zeggen want het zou een legitieme reden zijn het vertrek opnieuw uit te stellen. Ondanks het weerbericht ben ik blij op weg te zijn, terug is nu geen optie. De zee neemt snel toe en als ik bijna continu 7.5 knoop loop haal ik het grootzeil weg en rol de genua wat in. In snelheid maakt het niet veel uit en ga alvast de stormfok op het voordek klaarleggen. Als dat klaar is rol ik ook het voorzeil helemaal weg en zet de fok er bij. Nog steeds loop ik 7.5 knopen. Regelmatig heb ik een schijnbare wind van 30 à 35 knopen wat betekend dat ik zeker windkracht acht heb, zat dus. Omdat ik al twee keer een spatterende kruin van een breker in de kuip heb gehad zitten beide zetborden (ingangpanelen) erin om het water buiten te houden. De telefoon gaat, schuifluik een klein stukje open en ik kan met kunst en vliegwerk het ding net van de kaartentafel plukken. Op hetzelfde moment blijf ik met het trekkoord van het zwemvest achter het ingangspaneel hangen ... er klinkt een hoop gesis en mijn zwemvest gaat in de aanval. Klem in het luik neem ik de telefoon aan en Barend, mijn broer vraagt waarom ik nog niet onderweg ben! De patroon perst de laatste lucht uit het flesje (en uit m'n longen) in het vest om te proberen mij de mond te snoeren. Ik vertel broertje in wat voor toestand ik zit en ook de reden waarom ik een Donald Duck stemmetje heb. Hij moet lachen maar ook bij hem klinkt zorg. Het is waardeloos de eerste dag van de oversteek zo te moeten beginnen. We zijn met een stuk of vijf schepen tegelijk vertrokken. Twee zitten vlak onder de kust en ik zie dat ze de kustlijn blijven volgen in de hoop een oppertje te krijgen. Een ander bootje zit aan BB schuin voor me. Die maakt een gijp en kruist achter me langs ook richting kust. Ik ga naar binnen om te kijken welke alternatieven er voor me zijn om hier aan te ontsnappen. Los Cristianos (het vakantieparadijs) is de enige plek binnen bereik waar we zouden kunnen ankeren om de bui voorbij te laten trekken. Ik roep de man op die achter me zit en hoor van hem dat de hele bups daar heen gaat. Ik gok dat de wind inderdaad afkomstig is van de acceleratiezone en ga door. Ik passeer een Frans jachtje dat ligt bijgedraaid. Vooralsnog gaat het gecontroleerd en hard maar leuk is anders. Tegen het donker wordt het iets aangenamer maar ik laat het fokje nog maar even staan. Ik kan even op adem komen en zet een bakkie troost en eet wat. Het is 12 uur na mijn vertrek en ik heb 78 mijl gedaan. Ik zou al blij zijn als ik dat als gemiddelde tijdens de overtocht kan halen in 20 uur. Om 23 uur gaat de Genua er weer op en het dubbel gereefde grootzeil. Met vijf uit NO en een koers van 230 graden loop ik lekker voor het zeetje uit. De hele nacht zie ik niemand. Bij het ochtendgloren is de zee flink afgenomen en de wind vrij stabiel. Ik voel me alleen honds beroerd. Moe, zenuwen en te weinig gegeten is mijn diagnose. Ik warm een broodje met belegen kaas in de wonderpan en neem een kop thee.

Het gevoel blijft en als ik een half uur later naar de poepdoos ren denk ik dat het diaree is maar ... het is bloed! Natuurlijk schrik ik geweldig ondanks het feit dat deze bloedingen mij, in het nabije verleden, al een paar keer eerder zijn overkomen. Het bleken toen steeds betrekkelijk onschuldige darmpoliepen te zijn die vervolgens ook werden verwijderd. In een gesprek met de internist, vlak voor mijn vertrek, drukte hij mij op het hart dat het geen levensbedreigende situatie is als het weer mocht voorkomen en dus gerust door kan zeilen. Achtergrond is echter wel dat één van mijn zussen aan darmkanker is overleden evenals een zeer goede vriend en dat mijn broer kort na mijn vertrek uit Brest ook aan deze kwaal wordt geopereerd en nu herstellende is van deze ingreep. Het zijn dus niet echt 'spoken' die ik voor ogen heb. Maar nu, op dit moment, wat moet ik doen. Net begonnen aan de oversteek. Net begonnen aan de oversteek. Doorgaan is een optie maar wat moet ik als het niet stopt. Na 10 dagen varen op een westelijke koers kan ik alleen nog maar 'goede raad' krijgen via de satelliettelefoon. Terugkeren tegen de passaatwind in wordt niets. Op Kaap Verde zijn de doktersvoorzieningen minimaal dus onderzoek daar is geen goed plan. Gomera is 55 mijl hoog aan de wind terug (windkracht 4-5) en Los Cristianos (Tenerife) zal ongeveer het dubbele zijn in dezelfde richting. Na enig dubben loef ik op en ga door de wind. Ik zie wel waar ik uitkom. Mentaal zit ik even helemaal stuk en laat de tranen de vrije loop. Moe na het geweld van gisterenavond en nu dit. Hier kan ik niet tegen, steeds is er iets of iemand wat me afremt en niet laat doen wat ik graag wil. Het lucht op. Na het ongemakkelijke 'hakken' tegen de wind in kom ik om 17.30 uur op 4/12 binnen op Gomera. Een flinke afknapper hoewel ik me aardig fitter voel. Ik bel Marjon. Ook zij schrikt en we overleggen wat we zullen doen. De volgende dag hebben we contact met mijn internist en na overleg besluit ik toch de zaak te laten onderzoeken.

 

Gomera,

Het schip van het Zwitserse stel

Laatste nieuws is dat na een inwendig onderzoek in het lokale ziekenhuisje er vooralsnog weinig aan de hand lijkt te zijn. Opluchting, maar ook onzekerheid. Als ik de dokter uitleg dat ik straks minimaal 20 dagen op zee ben zonder hulp in de nabijheid kijkt ze bedenkelijk en zegt dat ook zij niet in de toekomst kan kijken. Ik heb tijd nodig dit op een rijtje te zetten. Ik praat met andere vertrekkers en krijg een uitnodiging om 's avonds bij de bemanning van de 'Momo', een Zwitsers stel, te eten. We laten alles de revue passeren en men probeert zich in mijn situatie te verplaatsen. Op zich is dat voor bemanningen al lastig omdat iedereen denkt zelf al met een minimale bemanning te zitten en zich absoluut geen voorstelling kunnen maken hoe ik het alleen moet doen. Ik krijg veel steun maar ik zal wederom zelf moeten beslissen. Vreselijk graag wil ik naar de overkant en ben er klaar voor. Toch maar snel weer op weg.