Steeds weer vragen mensen hoe ik de aandacht denk te krijgen die ik graag wil hebben. In het begin was ik terughoudend met het geven van een flyer. Immers je staat er op met je kop en het is net of je reclame loopt te maken voor jezelf.
 |
| Erik en Geeske |
Absoluut verbazend dus hoe onbekenden daar op reageren. Het meisje van de douane in Leixoes vroeg de volgende dag of ik er nog een paar had om uit te delen en of ik op die van haar een handtekening wilde zetten want ik zou beroemd worden. Ik had weinig moeite haar uit te leggen dat ik dat als was in héél Harlingen en omstreken. Ook krijg ik complimenten over hoe de folder er uit ziet. Ontwerper dat compliment is geheel voor jou rekening hoor.
Hier, in Nazaré, is een Engelse havenmeester. Toen hij de folder las wilde hij er ook behoorlijk wat van hebben om uit te delen en plotseling zat ik gratis te internetten, this one is on the house Arie. Echt geslaagd was dat overigens niet want de computer kwam uit het Fred Flintstone tijdperk, heel veel geduld dus. Zijn vrouw heeft hier in Portugal in ziekenhuizen gewerkt en heeft daar nog connecties. Ze zal voor me uitzoeken of het makkelijk is om op Madeira mijn periodieke aderlating te ondergaan en anders wordt dat mogelijk nog hier gedaan. Met name het bloedonderzoek is belangrijk om te weten of ik binnen afzienbare tijd nog een keer zal moeten behandelen of dat ik tot Curaçao kan wachten.
De buurman waar ik naast lig en wiens aandacht werd getrokken door de Rotarystikker op mijn boot, is een Nederlander met een prachtige Koopmans 43. Toen hij de folder las vroeg Erik, de schipper of hij me mocht interviewen voor het clubblad van de watersportvereniging in Scheveningen en het blad van de Rotary aldaar. Dat gaat dus vanavond gebeuren.
Zo gaat het dus met het vragen om aandacht, geweldig gewoon. Met iets minder schroom geef ik nu folders weg.
 |
| Grote en kleine Laurin-Koster |
Het fysieke van de reis tot nu toe valt me behoorlijk zwaar. De vermoeidheid heeft zijn weerslag in de gewrichten. Met voldoende rust is dat te verhelpen en tot nu toe kom ik daar alleen in de havens maar aan toe vanwege de drukte op de trajecten. Ook de spanning van het onbekende dat ik steeds tegemoet ga, zal wel een rol spelen. Hoewel er in Brest een punt was waarop ik dacht aan stoppen of uitstellen is dat er nu zeker niet bij. Door naar de horizon. Het is geweldig om dit mee te maken.
Toen ik hier aan kwam varen dacht ik het is een mooi gesitueerd vakantieoord. Mooie witte huisjes in een liefelijk dal. Dat witte is gewoon noodzaak gebleken vanwege de luwe plaats waar het ligt en het grote aantal uren zonneschijn. Het stadje hier is geweldig. Hele smalle straatjes met wasgoed erboven. Restaurantjes die de grill gewoon op de stoep hebben staan en als dat ding uit is maken de katten hem schoon. Alles ziet er netjes en vooral relaxed uit. De mensen hier zijn heel rustig en ongelooflijk vriendelijk. Iedereen groet elkaar, ook de vreemdelingen, en men raakt elkaar graag even aan, geeft een hand of een zoen. Het contact dat ze dan hebben is duidelijk warmer van aard als het "gewoontegebaar" wat je ook in Frankrijk ziet. Het is raar dat deze dingen me nu opvallen terwijl ik hier al talloze keren ben geweest. Blijkbaar lagen mijn interesses toen op een ander vlak.
Drift;
Wat ik niet aan boord heb en node mis zijn; een goed Nederlands woordenboek en een Engels woordenboek. Dat laatste hoeft niet echt goed te zijn, want dat is mijn Engels ook niet. Ik bleek het ineens nodig te hebben om na te gaan welke betekenissen het woord drift - of driften heeft. De betekenissen die ik ken zijn: Drift, van kwaadheid; Drift van het afwijken van de koers en Drift welke met gevoelens te maken heeft. Alle drie varianten passeren met enige regelmaat de revue.
Twee dagen geleden wordt ik om 14 uur wreed in mijn middagrust gestoord door Marina, de buurvrouw van het Australische jacht 'Jorja', die enthousiast staat te roepen naar iemand. Als er vrouwen staan te schreeuwen breekt er iets in me dus ik snel aan dek. Er komt een Engels bootje binnen waarmee ze samen gelegen hebben in de baai van Bayona. Dat krijg ik te horen als het geschreeuw is afgelopen.
Op de dag van aankomst van mij in Bayona hadden de al aanwezige schepen een feestje op een ander schip dat de volgende morgen zou vertrekken.
Nu dus komt dat bootje, een Engelse volksboot van 26 voet en in vrij slechte staat van onderhoud, binnen en Marina verteld me dat ZE a real caracter' is en dat ze solo vaart. Mijn voelhorens staan dus volledig uit en ben een en al aandacht. (is dit interesse of zijn het driften, ik denk eigenlijk gewoon het eerste; wij solozeilers onder elkaar) Ik begin Marina uit te horen waarom ze die opmerking maakte maar het enige dat ze kwijt wil is dat ZE Clarissa heet en muzikaal is. Ze lacht er geheimzinnig bij en is er van overtuigd dat ik zelf wel meer te weten kom. You'll find out, Arie. Gisteren vertrok de familie Whately met de 'Jorja' en Arie blijft met een groot vraagteken achter.
In het stadje kom ik haar (Clarissa) vanmiddag tegen maar de omstandigheid was er niet naar haar aan te klampen en dus blijft het bij een vaag knikje. Mooie vrouw, kort blond haar en ideale vormen. Hmmm
Als ik vanavond net het eten op heb wordt er op de kajuit geklopt en een zachte stem vraagt of er iemand aan boord is. Terwijl de adrenaline (of zijn het hormonen, en zijn dat dan weer dezelfde dingen als 'vlinders'?) mijn oren uit komen geef ik antwoord. Ik schuif het luik open en nodig haar gelijk naar binnen want het regent pijpenstelen (alle goden zijn dus weer met mij). Achter haar gaat gelijk het schutbord er weer in en het luik dicht. Zo die is binnen, gniffel ik.Ze stelt zich voor als Clarissa en ik frommel haar meteen folder in handen, de eerste slag is immers een Euro waard en we keuvelen, onder het genot van een bakkie, een slordige twee uur want daar hebben we (lees: ik) geen moeite mee. Natuurlijk over zeilen maar ook over schrijven en de problemen die we ondervonden bij de voorbereidingen van de reis. Na deze week zal ik haar niet meer tegen komen want ze blijft overwinteren in Zuid Portugal. De adrenaline is op en de vlinders zijn inmiddels gevlogen want nu kun je in het schemerlicht van de mooie olielamp niet ieder detail ontdekken maar haar hele ‘hebben en houden’ straalde het uit. De bewegingen en het 'voorkomen' klopte, ook het rugzakje en de kleding maar voor de rest. De kolenschoppen van handen, de zware stem, de baardgroei. Heb ik dat weer. De wonderschone Clarissa is transseksueel. Als de gesprekstof op begint te raken gaapt ze eens een keer en maakt een opmerking dat 'wij solozeilers' altijd vroeg in de veren gaan. Voor ze het in de gaten heeft staat het luik weer voor haar open en liggen de schutborden weer op de kuipbank. We wensen elkaar 'wel te rusten' en dat we elkaar wellicht nog eens zien en Clarissa verdwijnt in de donkere nacht. We hebben heel gezellig zitten kletsen en eigenlijk is de moraal van het verhaal; Ze heeft hiervoor gekozen en is gelukkig, wat wil een mens nog meer. Laat ieder mens in zijn waarde. Mocht ik al een illusie armer zijn dan heb IK een probleem.Sweet dreams.
