Tenerife deel twee

Tenerife, 22/11

Omdat ik bij het mailen meestal haast heb gaat er ook wel eens wat mis. De haast komt eigenlijk voort uit twee dingen. Er is meestal veel post en die moet je of lezen (ik lees langzaam en tijd is geld) of printen (meestal ook duur en gaat vaak mis). Op een gegeven moment krijg ik in het gastenboek op de site een berichtje dat vrienden van mijn zus gelijk met mij op het eiland zijn en graag even langs willen komen. Leuk, en ik zet gelijk de kalender in de mobiele telefoon op de goede datum en stel het alarm in op 25 november. Dat was echter niet de datum van bezoek maar hun vertrekdatum, oeps. Ze staan de 20ste bij me voor de boot maar Arie is de hort op. Een uur later zit ik met Hendrik in de kuip als mijn naam wordt geroepen. Die hebben dus echt mazzel want als Hendrik niet bij me was gekomen met moeilijke vragen dan had ik ze zeker niet getroffen. Huib en Sasja komen uit Assen. Huib is een geboren Franeker en er komen dus wat Harlinger herinneringen boven. Ook hebben ze twee kilo oude kaas en een giga zak muntdrop voor mij bij zich. Hoe kun je een Hollander in den vreemde nog gelukkiger maken. Het is een heel spontane ontmoeting en zij hebben nu een idee hoe mijn huisje er uit ziet. Was heel gezellig.

Vandaag watervast multiplex gekocht om een nieuwe helmstok te maken. Hiervan worden stroken gezaagd en op elkaar gelijmd met epoxy. Vervolgens wordt de zaak afgerond en geschuurd en dan een aantal lagen lak om het geheel UV bestendig te maken. 

Vanmiddag een fietstochtje gemaakt dat de moeite waard was. Leuk om te zien dat wat we thuis in de vensterbank hebben, hier gewoon als woudreuzen langs de weg staat. De Ficus Benjamina is hier een heel normale verschijning en natuurlijk cactussen in alle soorten en maten. Gisteren had ik een uitnodiging van Jurgen, Elwira en de moeder van Elwira een rit over het eiland te maken. We nemen een mooie landweg door de bergen (huh? zal dus wel een bergweg heten) en gaan richting zuiden. Het eiland is een dorre ruige steenklomp bestaande uit lava. Het lijkt soms erg op een Emmentaler kaas (weer kaas) en de oude bewoners maken handig gebruik van die gaten door er een deur voor te maken. Zodoende hebben ze een gemakkelijke koele ruimte als schuur, wijnkelder of berging. Ook zijn er nog steeds mensen die in die 'grotten' wonen. Denk niet dat het landschap veranderd na een uur rijden. Het blijft een dorre grauwe boel. Vrij plotseling komen we een grote wijnboer tegen. Elwira wil wijn kopen dus ... Als we uitstappen blijkt de rugzak inclusief geld en paspoorten van haar verdwenen te zijn. Na lang denken moet deze zijn blijven staan/liggen/hangen in een internetcafé waar ze aan het begin van de middag zijn geweest. Omdat de paspoorten er ook in zitten kan het voor veel problemen gaan zorgen omdat Elwira Poolse is. De wijnboer staat etiketten te plakken en heeft geen haast ons te helpen. Tijd om op hem te wachten hebben we niet. Jammer, dan maar geen wijn. Via de snelweg rossen we weer terug naar Santa Cruz en gelukkig blijkt de tas er nog te zijn. Grote opluchting. Ze zijn al drie dagen aan het stressen omdat ze zaterdag naar Gran Canaria gaan om moeder naar het vliegveld te brengen. Ze hebben ingekocht voor de Atlantische oversteek en de tijd die ze in de Carib denken door te brengen. Het eten is daar 300- tot 500 % duurder, zegt men. Dat betekend een bestelwagen vol. Wat koop je in, en hoeveel. Vervolgens moet het worden ingeruimd. De boot van hen is 17 ton maar ik weet zeker dat het schip een ton meer weegt. Vanavond waren Hendrik en ik uitgenodigd voor een afscheidsmaal en een borrel. Hendrik geeft een privé-vioolconcert. Tjonge wat kan die man spelen zeg. Het plezier dat hij er aan beleefd straalt van hem af.

Ficus Benjamina

Natuurlijk staan we vanmorgen 23/11 om 07.45 uur bij de 'Mingula' op de steiger. Er moet nog een snoer worden teruggebracht naar het havenkantoor want Fl 50.- borg laat je tenslotte niet liggen. Het heeft nogal wat voeten in de aarde omdat de envelop waar de borg in zit, niet te vinden is. Er moet iemand uit bed gebeld worden om de zaak te regelen. Deze persoon neemt er de tijd voor en wij gaan dus 'gedwongen' maar aan de koffie. De laatste spullen worden zeevast gezet. Eindelijk om 09.30 is Juergen terug met de Fl 50. We eten gezamenlijk nog een ontbijt met oude kaas en zelfgemaakte worst (laat is het toch al) en om 10.30 uur gaat de motor aan. Vanaf La Coruna (noord Spanje) hebben ze daar al een brandstofprobleem mee. Samen er overpratend komen we tot de slotsom dat er een dagtank in moet komen. Gedurende het hele verblijf hier is Juergen er min of meer aan bezig geweest. Steeds was er wel weer iets wat niet helemaal goed werkte. Eergisteren anderhalf uur proef gedraaid en alles ok bevonden. Vandaag gaat dus de motor ... binnen twee minuten weer stop.  De vreugde en emotie van het vertrek slaan om in ... ja, in wat eigenlijk. Teleurstelling is wellicht het goede woord. Juergen komt er achter dat om een of andere reden de dagtank leeg is. Het blijkt dat deze zichzelf leeg hevelt als de ontluchting niet wordt afgesloten. Dat is snel te verhelpen en na het oppompen van de dagtank loopt de MercedesGran Canaria te zijn om moeder morgen weer op het vliegtuig te kunnen zetten. We zwaaien ons een schouderblessure en voor hen is het hoofdstuk Tenerife afgesloten.

Ik ga terug aan boord om het record 100 meter decoupeerzagen te gaan verbeteren ten behoeve van een nieuwe helmstok. Als ik daar druk mee bezig ben komt het bootje van de havenmeester naar me toe. Ik zie dat vanuit m'n ooghoeken en vrees te moeten ophouden. (stof en/of lawaai) Ik buig nog dieper voorover en ga lekker door. Vanwege het helse kabaal van de decoupeerzaag (het lijkt wel een startende helikopter) kan ik ook net doen of ik hem niet hoor. Als hij uit het bootje is geklommen en mij op de schouders tikt, kijk ik heeeeel verbaast op. Van 'Falty Towers' (Manuel) heb ik de vraag Que in mijn vocabulaire met in ieder oog een vraagteken. Hij vraagt of ik voorzichtig wil zijn met de nieuwe steigers en klopt me weer op de schouder, dat lijkt hier een plaatselijk gebruik dus bonk ik even terug. We lachen nog wat en ik kan weer verder. De zeven repen watervast triplex liggen nu klaar. De volgende stap is het verlijmen met epoxy. Dat heb ik nog nooit eerder gedaan en moet dus wachten tot na het weekeinde. Ik heb tenslotte een gedegen mentale voorbereiding nodig. Samen met de adviezen van mijn Italiaanse buurman moet het dan goed komen.

Tenerife, 26/11

Alweer een paar dagen niets geschreven. Ik email me wezenloos om alle vragen  een beetje te kunnen beantwoorden maar tot nu toe vind ik het leuk om te doen. Momenteel ben ik ook driftig in overleg met een paar technische mensen omdat zich een probleem voordoet met de walspanning. De lader werkt momenteel niet en er wordt uitgezocht of de andere mogelijkheden aan boord, te weten de zonnepanelen en de altenator, wel naar behoren werken. Het verlengsnoer is 'maar' 50 meter en dus niet lang genoeg om de oversteek met walspanning te kunnen doen. Aan de overkant zie ik wel weer verder maar de rest moet wel voldoende zijn om mijn dagelijkse (stroom)behoefte te bevredigen. Omdat ik toch wel de nodige, zij het kleine, verbruikers heb is het jammer dat ik geen sleepgenerator aan boord heb. Dat is een vin die je aan een gevlochten lijn door het water sleept en is aangesloten op een generator. Dit levert al snel vier tot vijf Ampere extra op en zou voor mij ruimschoots voldoende zijn.

Daniël Cassanova

Zoals gewoonlijk komen deze ongemakken op een ongelegen moment. Ik heb nog een klusje met de helmstok liggen (lijmen) en mijn boodschappen kwamen vanmorgen bij het schip. In alle consternatie ben ik vergeten foto's te maken van de uitdragerij aan dek en op de steiger. In- en om het schip was het een grote chaos en voor dat het allemaal weg is ben je een paar uur verder. Ook Daniel, mijn buurman c.q. duizendpoot, in de weer met een multimeter (waarover straks meer) staat niet op de foto maar wellicht krijg ik morgen een herkansing. De buurman is klusjesman, spreekt naast zijn moedertaal en vloeiend Frans, Engels en Spaans. Hij kent veel voordelige adressen en nuttige mensen. Als bemanning is hij mee geweest op een aantal bekende schepen. De Bovenwindse eilanden kent hij allemaal en ook hier en in de Middellandse Zee weet hij aardig de weg. Hij heeft zeer sterk ontwikkeld gevoel voor humor en kookt een heerlijke tonijnpasta! Voor mijn vertrek zal hij mijn variant ook nog moeten testen maar dat weet hij nog niet.

De multimeter is een apparaat met mensenkennis. In de handen van de ene persoon laat het ding alle elektrische geheimen aan boord in een venstertje zien aan ieder die dat wil, bij gebruik door een hem niet welgevallig persoon, ik dus, komen er vonken van iedere plek waar je de pennen op zet en komt er rook uit gaten en kieren van het metertje zelf. Omdat hetzelfde in Harlingen ook al eens was gebeurd heb ik het, overigens zeer nuttige apparaat, zo ver weggestopt dat het nu onvindbaar is. Wel heb ik nog een gebruiksaanwijzing maar dat staat er zo klein en onleesbaar op dat ik vermoed dat de auteur vroeger bij een verzekeringsgigant heeft gewerkt. Het enige dat er leesbaar op staat is dat als er rook uit je neus komt en vonken uit je oren het je eigen schuld is en reclameren heeft geen enkele zin.

Wat in deze drukte ook nog moest gebeuren was het kopiëren van een paar detailkaarten. Grenada zat nog niet in de collectie en de kans is groot dat ik dat ga aandoen. Vier à vijf weken op zee is erg lang en ik kan tot de laatste 100 mijl wachten met het definitieve besluit welk eiland ik eerst aan ga doen. Barbados, Grenada of Tobago.

Gisteren heb ik zelf een vislijn in orde gemaakt. Een mooie, sterke molen (een Reel heet het geval in visserslatijn) zware lijn, wartel, staaldraad voorloop, weer een wartel en een soort winegum achtig beest dat vissen moet lokken en laten happen en die weten weer niet dat ik er een reusachtige haak in heb verwerkt. Mocht de vis er niet intrappen dan is het in ieder geval zo sterk dat ik het als hekanker (achteranker) kan gebruiken. Trapt hij/zij er wel in, en komt het gewicht van de vis bij benadering in de buurt van de breeksterkte van de lijn, ... dan knip ik hem door.

Hoewel ik nog steeds niet in een juichstemming ben met betrekking tot mijn gewrichten heb ik er wel zin in om aan de reis te gaan beginnen. Weg uit de drukte, weg van het zomers geklede vrouwvolk, weg van de hoempapa orkestjes op het achterdek van iedere cruiseboot, telefoon, email, post. (huh ?) Post.

Vandaag kreeg ik post. Een speciale gezant van het havenkantoor kwam vertellen dat er een pakje voor me was maar ... had het niet bij zich. Hij verteld het terwijl we de accuspanning aan het meten zijn. Het in de bakskist afdalen alleen al is genoeg om een bladzijde te vullen. In plaats dat die oelewapper het pakje even voor me meeneemt.

Het zat helemaal vol met verrassingen. Mooie brieven van Marjon en Marijke. Een Harlinger Courant om te laten zien hoe mijn stukjes worden verslagen. Het maandblad 'Zeilen'. Een beeldje van de reizende Bhoeda. Foto's van de familie thuis, van mijn vertrek op 31 Augustus en foto's van het KNRM station-Harlingen. Ook zaten er een paar lekkere Sinterklaasdingen in. De chocolade sigaretten en sigaren (waarvan ik las dat men ze wil verbieden omdat het kleine kinderen aan zou zetten tot roken) zullen me goed smaken. Hoe zit het eigenlijk met het andere suikergoed dames en heren politici? Zwarte piet opeten zou aan kunnen zetten tot rassenhaat en Sinterklaas opsmikkelen tot kannibalisme dus die kunnen er ook uit. En slaapt de dierenbescherming? Het paard van Sinterklaas moet voor Aap lopen met een schijnheilige op zijn rug, schande, en als suikerbeest wordt hij opgegeten. De peper is ooit door pure uitbuiting uit het verre oosten ons landje binnen gekomen en zouden dus ook de pepernoten in de ban kunnen. Nog beter zou het zijn, uiteraard ter ontmoediging, die hele handel te gaan belasten. Het kwartje van Kok krijgen we terug (ben benieuwd want ik heb heel wat liters getankt) en kan nu het kwartje van Peter-Jan Balkenende worden ingevoerd op chocolade sigaretten. Natuurlijk ga ik er te lang over door maar wil de kolder graag duidelijk maken. Tijdens mijn reis zal ik serieus overwegen, met een eigen lijst de landelijke politiek in te gaan hoewel Brussel me ook wel wat lijkt.

Tenerife, 27/11

Weer een dag van rennen en vliegen. Vanmorgen een verslagje en drie belangrijke emails de deur uit en epoxy halen voor de helmstok. Als je dan terug bent schiet de morgen al lekker op. Mijn fietsje staat aan dek met een lekke band waar ik eigenlijk nog iets mee moet doen. Daniel de buurman heeft zijn spulletjes al aangeboden dus dat doe ik vanmiddag even. Nog even vlug naar het havenkantoor om gasolie te bestellen. De meeste vertrekkers hiervandaan nemen een deklast gasolie mee, soms staan er tien of nog meer jerrycans aan dek. Mijn dek blijft vooralsnog vrij van allerlei benodigdheden dus hoef ik alleen 40 Liter in kannetjes die ik in het schuurtje kan laten zakken. Als ik zeg dat ik maar 40 liter nodig heb vraagt het meisje lachend of het voor de Vespa is. In de kuip gekomen vind ik het volgende briefje.

Beste Arie, en ? (hoezo en? iemand is in de veronderstelling dat ik hier samenwoon). Wij zijn de ouders van Marjolein en Frits Wester. (Jaja, de RTL4 - Frits, de Barend en van Dorp - Frits, (bolt? I am not bolt ...  I only have a rather high forhead) We waren hier om de groeten te brengen maar helaas jullie niet getroffen. We komen om 15.00 uur nog even terug. Vr. gr. Arie en Bets Breed.

Ouders van Frits Wester

Geweldig, weer zomaar twee mensen die me even gedag komen zeggen. Het is half drie en ik probeer tegen een overmacht aan puinhoop op te boksen om het een beetje toonbaar te maken want na het opruimen van de boodschappen gisteren was er nogal wat over gebleven dat nog een plaatsje moet hebben. Het lukt niet helemaal omdat ik tussendoor ook nog even gasolie moet bij vullen. Tijdens deze klus valt de afsluitdop van de tank overboord. Ieder mag zelf invullen wat ik allemaal heb geroepen. Het is hier 12 meter diep, de dop is van koper en de bodem zacht. Ik ben niet vrolijk. Maar Daniel weet raad en als om drie uur Arie en Bets bij de boot aankomen kunnen ze net zien hoe er een duiker naar beneden gaat om de dop op te zoeken.

Fl 20.- lichter en weer een tankdop rijker maak ik kennis met een stel hele aardige mensen. Ze waren gisteren door hun dochter gebeld met de mededeling dat ik nog op Tenerife moest zijn. Marjolein je bent een schat. Je weet het, naast af en toe een minister kus ik niet veel vreemde vrouwen maar jij staat in mijn boekje hoor. Het lijkt wel sinterklaas want ik krijg een boek van Johan Cruijff, wat een welkome afwisseling is op mijn nogal nautische bibliotheek, een fles Berenburg (was nodig want Daniel slaapt slecht en ik help hem daar vanaf) en een pak heerlijke speculaasbrokken die de gooi- en smijtcultuur op de luchthavens enigszins geschonden zijn doorgekomen. Stuk moeten ze toch en lekker is het zeker. We kletsen gezellig een uurtje over van alles en nog wat. De zeiltocht, politiek en de recente gebeurtenissen in Nederland. Gisteren eindigde ik mijn stukje met een opmerking bij terugkomst in de politiek te willen stappen. Dit zonder ook maar iets te weten over ene meneer Ratelband. Met grote verbazing  hoorde ik het verhaal aan. Mijn ambitie is dus ineens heel realistisch. Leefbaar Nederland zet de joker in en ik hoop dat de partij grote sprongen zal maken. Dan kunnen ze mij wellicht gebruiken als buitenlanddeskundige.

Als we weer afscheid hebben genomen plak ik de voorband en ga eten voor vanavond kopen want de buurman komt controleren of ik in culinair opzicht los kan worden gelaten. Op het menu staat; Pasta Tricolore met roomsaus en verse zalm. Flesje Kaapse Pracht erbij, jummie jummie. Als de zalm in mootjes voor me ligt en het water net op staat belt Trudy, mijn collega om even te vragen hoe het gaat. We praten even bij en als het water kookt komt er een eind aan het gesprek. Was wel even gezellig. Op het moment dat ik wil gaan opscheppen gaat de telefoon weer. Mijn oudste zusje aan de lijn. Wat nu ... Ik wil niet ophangen maar ook niet koud eten. Dan verloopt een gesprek toch anders dan de bedoeling is. Ik bel haar morgen dus maar even terug. We laten ons het eten goed smaken en het was zeer geslaagd. Na nog wat nakletsen gaat de dop van een zeer Nederlands stenen kruikje en nemen  een slaapmutsje.

Tenerife, 01/12

Het vertrek verloopt niet zoals ik het in mijn hoofd had. Het pakje en de post die nog onderweg zijn waren er vrijdag nog niet dus kiezen tussen wachten of zonder weg gaan wordt gemakkelijk gemaakt door een mededeling van het havenkantoor dat er de komende twee à drie dagen windkracht zeven tot acht Bft. wordt verwacht. Tussen de eilanden kun je daar nog wat bij optellen dus ... Inderdaad gaat het behoorlijk tekeer. Het vreemde is dat je er op het land nauwelijks iets van merkt doordat de richting door de bergen sterk wordt afgebogen. Hoewel de haven een kilometer lang is en de jachthaven bijna geheel wordt afgesloten door een dam liggen we flink te rijen op de ligplaatsen. Tegelijk met mij zou de 'Pinical' van La Gomera vertrekken met waarschijnlijk de zelfde bestemming. Ook zij blijken echter niet te zijn vertrokken en wachten tot maandag. De 'Mingula' ligt op Las Palmas en vanmiddag lees ik tot mijn grote opluchting in mijn gastenboek dat ook zij niet zijn vertrokken. Dat gaat vannacht gebeuren dacht de schipper maar als ik de wind hoor gieren denk ik dat we straks gelijk opvaren. Hun reis zou eerst naar Kaap Verde gaan, ongeveer 700 mijl, daar een weekje blijven en dan de oversteek maken. Waarschijnlijk vanwege de vertraging heeft ook dit stel besloten vanaf de Canaries gelijk naar de Carib te gaan om niet het risico te lopen met kerst op zee te zitten. Leuk is het, te merken dat de bestemmingen aan de overkant steeds wisselen met steeds weer verschillende argumenten. Vooralsnog zet ik koers naar Grenada maar het is mogelijk dat het op de laatste 100 mijl nog veranderd in Barbados of Tobago. We zien wel.

Mijn tijd hier heb ik goed besteed. De oude helmstok is nu voorzien van een RVS beslag van vier mm dik. Zagen en vijlen gebeuren met de hand en mijn oude leraar zou trots op me zijn. Keurig verzonken in het teakhout. We, Daniel (inmiddels aangetrokken als vaste adviseur) en ik zijn zeer tevreden over mijn handarbeid. Het lakken van het geheel ga ik doen als ik de reservestok enigszins in model heb en deze het werk over kan nemen. Ik ben benieuwd of ik onderweg aan deze klussen toe kom.

Als ik daar zo op mijn knieën (au) bezig ben komt er iemand naar me toe reikt me de hand, noemt zijn naam een overhandigt me een tas vol oude kranten. Hier, zegt hij, we zagen een 'bekende' boot en vinden het zonde de kranten weg te gooien. (De twee mannen zijn van de 37 voet Breehorn met de mooie naam 'Avalon'. Ze zijn coasthoppend van Nederland naar hier gekomen en zeilen in April weer terug via Azoren en Noord Spanje naar huis.) Omdat mij was verzekerd dat ik na een aantal dagen op zee zelfs de verpakkingen van bonen, strooikaas enz. ga zitten bestuderen vanwege de calorieën en koolhydraten die er in moeten zitten, en als je van de poepdoos af komt een inschatting maakt of inname en afscheid van calorieën nog wel in evenwicht is, ben ik er reuze blij mee. Er schijnen ook mensen rond te lopen die alle streepjescodes van hun voorraad uit hun hoofd kennen.

Gelukkig heb ik van een door de wol geverfde, jeugdige grijze man uit Harlingen, (jemig, wie zou dat nou kunnen zijn Wybern) die weet aan welke gevaren een eenzame zeiler bloot staat de raad gekregen alles te weten te komen over mijn elektrische systeem. De aangeschafte multimeter ligt klaar in de kast maar vrees dat 20 dagen niet genoeg is om me door de gebruiksaanwijzing heen te werken.

De onmisbare Tankdop weer terug

Vrijdag avond gaan Daniel en ik (om de frustratie van het niet vertrekken even los te laten) even een biertje halen in Pussystreet. Ik weet dan nog niet wat het is maar het blijkt dat de straat bijna uitsluitend wordt bevolkt door op mode belust vrouwvolk (hmm) dat elkaar probeert af te troeven met zo veel mogelijk tasjes van de meest dure modezaken. Een zeer vermakelijk schouwspel dat zich geheel in mime voltrekt. Omdat ook de temperatuur en duit in het zakje doet hebben we veel lol en een heerlijke avond. Vandaag, zijn de twee mannen van de 'Avalon' nog even langs geweest. Ze nemen een arm vol tijdschriften mee en bekijken de boot even. Wat ze zien kan de goedkeuring beslist wegdragen. We drinken wat en kletsen lekker bij. Morgenavond gaan ze naar huis om daar de kerst en oud - en nieuw te vieren. Morgen zal ik nog snel een wasje doen, op de post wachten, beetje vers brood halen en pleitte. Op naar mijn eerste kerst onder een palmboom.

Overdenkingen

Wat gaat er allemaal door je bolletje als je hier, en onderweg, bezig bent met klussen en een reis met een opdracht tot een goed einde probeert te brengen. Eigenlijk zijn  het de gewone dingen die het leven spannend of juist vervelend maken. Vanmiddag keek ik op internet even op onze site en klikte met het grootste gemak een Engels vlaggetje aan. Het vertalen van mijn onzin is ronduit beestenwerk. Ga er maar aan staan! Het wordt geheel vrijwillig al vanaf het begin gedaan door Annet Radek. Annet, bedankt voor deze mega klus.

Het feit dat ik wellicht aardige stukjes schrijf (hoor ik uit welingelichte bron) is mooi maar op de achtergrond zijn we nog steeds heel hard bezig om voldoende pegels op de plank te krijgen om de reis te kunnen volbrengen.

Om een idee te geven van de kosten; als ik erg kalmaan doe moet ik toch rekenen op een slordige €1000,- per maand aan voeding, havengelden en kleine reparaties. Een bekende zeezeiler zegt daarover dat je aan het eind van de rit de minimale begroting keer twee moet doen en dat je dan aardig goed zit. De grotere posten die ongetwijfeld gaan komen zoals een werfbeurt, motorreparatie's of schade aan zeilen komen daar dan nog bij.

Prestigeproject Operagebouw Tenerife

Ondanks de fysieke problemen die zich voordoen heb ik er vertrouwen in de reis tot een goed einde te brengen en moeten jullie het dus nog 45 maanden zonder mij doen. Dat houd overigens ook in dat ik deze laptop nog zolang moet mishandelen. In de grijze oudheid zat ik op een opleiding waarbij je één uur in de week 'typeles' kreeg. We noemden dat dan ook steevast machine beuken. Mijn snelheid ligt een fractie hoger dan in die dagen maar de mishandeling van het apparaat ligt op het zelfde niveau. Ik hoop dat deze laptop heel blijft. Verder doe ik deze reis solo, en zo voelt dat ook regelmatig. Op de meest vreemde en onverwachte momenten voel je dat gekozen isolement. Niet als je alleen bent want daar ben je wel op voorbereid maar juist als je bij een stelletje aan boord lekker zit te smikkelen. Niet dat het treurige gebeurtenissen zijn, verre van dat, maar het gevoel is er wel. Begrijp me niet verkeerd ik loop er niet zwaar onder gebukt hoor. Ook wordt ik regelmatig overvallen door een vlaag van weemoed. Je denkt daarbij aan vrouw en meiden die je thuis hebt gelaten. Onze trouwdag net voorbij en de dag erna de verjaardag van Paulien, de oudste dochter. Alle drie hebben ze moeite met mijn reis maar vinden het ook geweldig dat ik het nog doe en ze staan er achter. Met wat ik ze heb aangedaan, door dit plan door te zetten, heb ik nog steeds moeite. De reden deze reis solo te doen is dat mijn vrouw nu eenmaal geen zeilliefhebber en rugpatiënt is (een maatje moet in principe het schip onder de meeste omstandigheden alleen kunnen zeilen) en dus op het moment van keuzes maken geen optie was. Omdat ik niet op grote oversteken de frustraties van een vreemde op mijn bordje wil hebben bleef er niet veel over. Dat 'alleen zijn' verder niet in mijn woordenboek voorkomt weet ieder die mij kent. Na de eerste lange oversteek breng ik jullie uitvoerig op de hoogte van mijn gemoedstoestand.