Dag van vertrek.

Bijna vanzelfsprekend was het een korte nacht. Er vliegt van alles door je hoofd. De te verwachten drukte  op de laatste dag van de Visserijdagen en de prominente plaats die mij en mijn vertrek daarbij innemen. Het afscheid van vrouw en dochters, familie, vrienden, collega’s sponsors en ga zo maar door. Het schip ligt, voor de deur in de Noorderhaven,  klaar voor deze dag en … de lange reis. Vroeg aan boord om de dame om te varen naar de Visserijhaven waar ze de hele dag kan worden bekeken. Het vertrek gaat niet echt soepel. Het schip wil door de straffe wind niet wat ik wil en dus besluit ik haar te respecteren en vaar niet vooruit- maar achteruit naar de brug. Als de brug open is vaar ik er door maar door de lage waterstand en vrij harde wind trekt het plotseling naar de brug toe. Ik kan niet meer corrigeren en de top van de mast knalt tegen de brug. Toplicht, marifoonantenne, windex alles knalt naar beneden. Vloeken, razen en tieren. Op mijn vertrekdag een vervelende schade die beslist ook moet worden gerepareerd. Het is verder nog rustig in de Visserijhaven en de hijskraan staat klaar om het schip uit het water te hijsen. Zo heb ik weer een prachtplek tussen allerlei schepen die vandaag opendag houden. Al snel wordt het druk, heel druk en ik beantwoord 1001 vragen. Tussendoor ga ik twee keer de mast in om daar de zaken weer op orde te krijgen. Dat lukt voor een groot deel. Interviews, foto’s RTL 5, Omrop Fryslan, lokale omroep alles is er. Ook krijg ik een live-concert van het mannenkoor ‘Skuumkoppen’. Speciaal voor mij met aangepaste tekst. Ik beleef de dag in een roes en vind alles geweldig. Emotioneel wordt het als de voorzitter van de visserijdagen de dag onder woorden brengt en langs zijn neus weg zegt dat de tijd daar is om de boot in haar element te laten zakken. Mijn vrouw, dochters en ik hadden thuis al afscheid genomen dus geven elkaar nog een laatste zoen. Dan gaan Paulien, mijn oudste dochter, en ik aan boord en zakt het schip te water. Om precies 17.00 uur begint de vlootschouw ter afsluiting van deze dag en ontelbaar veel bootjes en schepen varen in optocht rond het Friese Statenjacht voor een saluut. Als ik met de boot passeer, klinkt er een kanonschot vanaf het voordek. Een speciaal saluut om mij alle goeds te wensen, prachtig. Even later gaat mijn telefoon, Ed Nijpels de commissaris van de Koningin aan de lijn om mij een behouden vaart te wensen. Vervolgens blijft dat rotding maar bellen terwijl ik wil genieten en …. mik het ding naar binnen, ben er even klaar mee. Er vaart een schip langs met een band aan dek. De muziek schalt over het water en al het publiek op de schepen staat te zwaaien. Andere schepen varen luid toeterend voorbij. Ook op de kade honderden mensen die, met zakdoekjes en al, hun arm haast uit de kom wuiven. Onvoorstelbare indrukken die ik nooit goed onder woorden zal kunnen brengen. Broer Barend zit bij een duikclub en heeft het schip gecharterd voor de familie. Het schip, de ‘Redbad’ vaart achter ons aan en langzaam maar zeker blijven alle andere begeleidende schepen achter.

Ik schreeuw nog iets naar een broer, zus of schoon zus en dan besluiten ook zei ons alleen te laten.

Toeterend gaan ze rond en wordt de afstand snel groter. Inmiddels is het rond half zes en opeens is er rust, diepe rust. We zeilen op alleen de Genua op met een bakstag windje en zijn van plan om eerst naar Texel te gaan om daar van een maaltijd en goede nachtrust te genieten. De reis is begonnen!

De voorbereiding/doop

In huize Boom is het inmiddels een gekkenhuis aan het worden. We werken iedere dag tegen de klok. Naast mijn baan, zit ik ieder vrij uur achter de computer en als ik bij mijn baas ben zitten Marjon of Marijke erachter te werken aan het project. Internet en e-mail zijn de toverwoorden. We schrijven talloze bedrijven aan. Ronduit teleurstellend is dat, als je grote bedrijven aanschrijft, je van minder dan 10% antwoord krijgt. Slechts van een zeer klein aantal krijg je een gemotiveerd, weliswaar vaak negatief, antwoord maar we stellen dat toch zeer op prijs. Veel bedrijven doen ook toezeggingen en krabbelen op het laatste moment terug. Sponsors zoeken is alleen leuk voor masochisten. Je moet eelt op je ziel hebben of het daar heel snel krijgen. Heel erg veel werk hebben we om alle toegezegde producten op tijd in huis te krijgen. Je bent terughoudend met het aandringen op snelle levering omdat je de hand op komt houden maar je moet wel snel verder omdat de klok doortikt. Men staat er kennelijk niet bij stil dat ik de spullen nodig heb om het schip op tijd zeilklaar te krijgen.

Jammer genoeg vinden we geen hoofdsponsor. Het hele plan zal dus vertrekken onder een zwak gesternte, het zij zo. We moeten het met wat we hebben doen, en zijn heel blij dat familie, vrienden en kennissen, maar ook volslagen vreemden, ons zoveel steun geven. De zoektocht naar sponsors gaat wel door maar ondertussen zijn we ook druk bezig het schip aan te passen en voor te bereiden voor de reis. April 2002, slechts vier maanden voor mijn vertrek, vinden we via Frits Wester de vicepremier Mevr. Annemarie Jorritsma bereid mijn schip te dopen en het de naam 'Ironoverload' mee te geven. Tot de dag van vertrek blijft het een mierenhoop op het schip. De belangrijkste zaken die nog op het 'te doen' lijstje stonden zijn klaar en wat overblijft, komt onderweg wel (hoop ik).

De doop

13 april, een belangrijke dag...

De dagen eraan voorafgaand waren stressvol, understatement? De enige die mij, voor mijn gevoel de laatste dagen, niet in de steek liet was meneer Murphy, alles wat fout kon gaan, ging fout... Dus spanning was volop aanwezig. We werken als gekken en gelukkig was vrijdagavond het schip volledig getuigd dus het feest kon van mij beginnen. Het leek eerst een druilerige dag te worden, maar het zonnetje kwam al snel langs. Voor het charterseizoen is dit de openingsdag en het is gezellig druk op de Noorderhaven. Het schip zag er keurig uit en was voor iedereen goed te zien. Hangend in een hijskraan voor het stadhuis van Harlingen. Sponsorvlaggen in het achterstag en feestvlaggetjes in het voorstag. De KNRM-reddingboten van Harlingen lagen vlakbij en later ook die van de KNRM stations Vlieland en Den Oever. Tot mijn verbazing en verrassing hadden de collega's van de KNRM Harlingen een 'snert'-actie op touw gezet ten behoeve van mijn project en ook Roel Blom, mijn jongste fan, was in de stand aanwezig om zijn zelfgetekende kaarten voor € 1 per setje te verkopen. En dat allemaal voor mij, je zou er bijna van gaan blozen al die aandacht, inzet en vriendelijkheid. Er zijn een flink aantal mensen geweest die deze dag een donatie hebben gedaan, daar kan ik weer vele mijlen voor zeilen.

Mijn vrouw Marjon en ik werden om 13.00 uur uitgenodigd op het gemeentehuis voor een borrel, waarna we met het hele gezelschap koers zetten naar het charterschip 'Iselmar' om deel te nemen aan de lunch met enkele leden van de organisatie.

In de loop van de middag arriveerden ook steeds meer familieleden, die het festijn niet wilden missen, en ook de genodigde sponsors waren aanwezig. De Noorderhaven staat vol publiek, een prachtig gezicht. Rond 15.30 uur was daar Vicepremier Annemarie Jorritsma om het schip te dopen. Veel fotografen, Tv-camera’s en veel publiek, een mooie toespraak en toen KNAL! de fles champagne tegen de boeg. Een moment om nooit te vergeten, tranen. Wat een ontlading. Hierna volgde nog een borrel aan boord van het charterschip de 'Noordvaarder', aangeboden door de eigenaar van restaurant 'Het Noordeke' in Harlingen. Een groot feest en het geeft ons een flinke opsteker.

De laatste loodjes

De harde werkelijkheid is weer snel terug. We werken ons het rambam om alles op tijd klaar te krijgen. In de nachtdiensten op het werk doe ik de reisvoorbereiding. Kaarten, boeken en het leren omgaan met de elektronische navigatie. Het doornemen van gebruiksaanwijzingen, motorinstructies enzovoort. Ook inventarisatie van gereedschap, veiligheid en voeding passeren daar de revue. Twee maanden voor vertrek krijg ik het aanbod om het elektrische systeem aan boord geheel te vernieuwen. Een fantastisch aanbod maar gaat dat nog wel lukken? Natuurlijk, verzekerd men mij. Ik geef het groene licht en twee man zetten de hele boot op z’n kop. Weken ploeteren ze door en doen een superklus. Het hele boordnet is vervangen en alles werkt perfect. Tegelijkertijd maakt de scheepstimmerman extra bergruimte in allerlei hoeken en gaten om belangrijke dingen snel onder handbereik te hebben. Samen met broer Barend ontwerpen – en maken we een nieuw lummelbeslag. Dagen en nachten rijgen zich aaneen. De lijst met zaken die ‘beslist’ nog moeten gebeuren wordt niet korter, sterker nog er komen steeds nieuwe dingen bij. Ik heb mij ermee verzoend de lijst niet af te krijgen voor vertrek en stel iedere dag prioriteiten. De laatste week voor vertrek houden we vrij om de proviand aan boord te brengen en alle navigatie systemen aan elkaar te koppelen. Het schip is klaar, maar ben ik dat ook?