Funchal, 05/11/2002
 |
| Tonijn voor het avondeten |
Op 30 oktober is vanuit Schiedam mijn Capsat verstuurt en dus wacht ik daar maar op. Mensen die met enige regelmaat iets met een pakketdienst versturen OPGELET! Als ervaringsdeskundige kan ik nu zeggen dat, van de twee grote bedrijven, UPS als het meest onbetrouwbare, slordige, slecht service verlenende bedrijf en dikke rode streep door de naam moet hebben. Het pakket krijgt een nummer wat je dan via internet kan traceren. (Hier komt het nummer, leg het bedrijf maar plat, allemaal gewoon even kijken. 1Z 226 258 664 219 4611) Geef DHL een kans als het gaat om 'remote areas' ofwel afgelegen gebieden. Als bij UPS de bestelling moeilijker wordt dan Schiphol - Londen dan kun je het vergeten. Woensdag per express verzonden vanuit Schiedam. (garantie is 24 uur) donderdag niets, vrijdag nationale feestdag in Portugal, zaterdag en zondag niets. Kan allemaal gebeuren en behoord tot de categorie pech maar nu komt het. De smoes is dat het bedrijf naar Madeira geen eigen vliegtuig heeft en wacht op een charter. Er komen hier 80 vliegtuigen per dag binnen dus wie wacht er op wat? Dinsdag ander meisje, zelfde verhaal. Ik vraag haar het pakket door te zenden naar Tenerife en als dat niet kan, retour afzender. Beiden is onmogelijk want we hebben maar één keer betaald, lef kun je ze dus niet ontzeggen. Morgen ben ik dus een week verder en een hap havengeld lichter. Ze stelt mij voor haar morgen weer te bellen als het pakje er nog niet is, geen idee waarom. Wel heb ik besloten hoe dan ook morgen te vertrekken. De wet van Murphy is op dit apparaat duidelijk van toepassing.
Funchal, 06/11/2002
Vanmorgen om 8.30 uur wordt er op het dek geklopt. 'Bon dia Arie'. zegt een heel gelukkig grijnzende havenmeester. Your parcel is on the island. roept hij heel blij. Ook ik wordt hier gelukkig van. Op mijn vraag waar op het eiland het pakje is moet hij helaas het antwoord schuldig blijven. 'Dat gaan we proberen vandaag voor je uit te zoeken' terwijl hij de kuierlatten neemt. Grrrrrr. Weer moet ik voor mijzelf de vraag beantwoorden of ik erop blijf wachten. Het apparaat is een belangrijk veiligheidsmiddel voor mij maarja Columbus dan? Wat had hij allemaal? Als hij een bericht naar huis wilde sturen schopte hij iemand over boord. Cultuur of niet, UPS krijgt een brevet van onvermogen. Ik weet het, we zijn hier niet in Holland en dingen gaan hier duidelijk in een ander tempo. In iedere winkel, supermarkt, het postkantoor, het loket bij de bus, overal gaan mensen tijdens het afrekenen een discussie aan met het personeel en die gaan er volledig in mee. Lange rijen wachtende mensen nemen er geen aanstoot aan en als het een beetje mee zit mengen ze zich er ook nog in. Waar ik hier ook erg aan moet wennen is dat mensen aan een loket geen afstand houden. Ze komen naast je staan, kijken in je beurs (mensen met hoogtevrees worden gelijk afgestraft door de diepte van mijn echoput) en naar wat je allemaal op schrijft. Ook komen er wild vreemde mensen naast je staan als je met iemand in gesprek bent. Als ze het niet verstaan gaan ze verder en anders praten ze gewoon mee. Ander landen, andere gewoonten zullen we maar zeggen.
Net nog even wat boodschappen gedaan en vervolgens even op de pier kijken. Het waait flink, ZW 6, en de jachten die voor anker liggen hebben het strand dicht achter zich. Ze gaan behoorlijk tekeer. Van één van de jachten vertrekt een bijbootje met vier personen. Op een gegeven moment begint er iemand verwoed aan het gestopte buitenboordmotortje te trekken. Het is duidelijk, ze krijgen de motor niet aan. Lagerwal met scherpe rotsen, het (redders)bloed kruipt waar het niet gaan kan en Arie begint naar zijn bijbootje te 'rennen'. Start alle 2.5 pk's van de rubbertutter en ros naar buiten. Ze zijn gelukkig met die vreemde snuiter die daar zeiknat aan komt denderen en ik lever ze veilig binnen af. Even bijschrijven in het logboek Harlinger redders! Vanaf de dependance van KNRM-station Harlingen op Madeira, vier personen in rubberbootje veilig aan land gebracht. Helaas heb ik geen lidmaatschapkaarten voor de KNRM bij mij.
Omdat ik toch nog 'even' blijf wachten op het pakje, trek ik alle jerrycans aan dek en ga met de bijboot naar het bunkerstation. Gooi alles maar vol zeg ik tegen de aardige man. Hij trekt zijn schouders op en (ja, wie gelooft me nog?) zegt dat het vandaag niets wordt, misschien morgen. Hoezo niet, vraag ik. De gasolie is op zegt hij gelaten. Ahhhhhggggrrrrr! Ik pleur de jerrycans weer in de kuip, graai mijn laptop uit de boot en vertrek naar een terrasje om het van me af te schrijven. Het tempo is hier anders maar zit duidelijk nog niet in mijn systeem. Er zijn tot nu toe geen havens geweest waar niets te vertellen was. Denk nu niet dat het één grote ergernis is. Als je van de verbazing bent bekomen ga je over tot de orde van de dag. Boodschappen, eten, klussen op de boot, koffie leuten, buurten kortom tijd te kort iedere dag.
Funchal, 07/11/2002
Om vier uur gisteren was mijn pakje er, eindelijk. Snel aan boord en knutselen om het ding weer op zijn plaats te krijgen. Stekkers er in en proberen. NIETS dus. Een zeilbootbuurman (Karl) komt er bij, een gepensioneerde DDR-duitser die zijn hele leven westerse apparatuur aan de praat heeft moeten houden. Een man met engelengeduld (waarom hebben engelen geduld?) die heel graag komt prutsen. Om middernacht zetten we de rommel aan de kant en gaan slapen. Het kreng doet het nog steeds niet. We zijn er achter dat er een (overigens zeer speciale) stekker aan zit met twee losse draden. Die gaan we dus eerst maken. Vanmorgen was dat de eerste klus. Verder komen we er achter dat ik een ernstig stroomprobleem heb. Om een vooralsnog duistere reden doet de walstroomlader het niet. Dat gaan we morgen uitzoeken als er nog steeds zoveel wind staat. Met de Capsat zijn we nu zover dat ik wel kan zenden naar een mobiel station (ander schip). Ook kan ik ontvangen maar het binnengekomen bericht verstopt zich ergens waar wij het nog niet hebben kunnen vinden. Ook de navigatie - en weerberichten (EGC) komen nog niet binnen maar we zijn op de goede weg. De leverancier kan hier waarschijnlijk niets aan doen omdat (alweer waarschijnlijk) mijn computerprogramma het op een onvindbare plaats opslaat. Rond de middag komt er een jacht uit Letland binnen. Het is, vanwege het weer, mudvol (raar woord, en doet me denken aan de kolenkachel van vroeger) in de haven maar ook hij moet er weer uit. Op de ankerplaats gaat het behoorlijk tekeer en als ik later ga kijken zijn ze met de zoveelste ankermanoeuvre bezig. De ankers zijn te klein de ankergrond slecht en de zeegang te hoog. Vanavond om 22 uur geven ze de moed eindelijk op en komen toch naar binnen. Er ontstaat een rel want de havenmeester wil ze er niet in hebben. Ik vraag aan hem of het mogelijk is met het schip in de vissershaven bij een visserman langszij te gaan liggen. Dat vind hij prima en ik ga met 'Foppe', het bijbootje heeft vanaf nu een naam, vooruit om een geschikt plekje te zoeken. Uiteraard is het aan lagerwal, stikdonker en een flinke deining. De schipper is niet van het bange soort en als hij vol in de achteruit moet is hij maar wat blij met de 2.5 pk's die ik in de strijd kan werpen om hem te helpen op tijd rond te komen.---Even tussendoor, waarom doet Arie zoveel moeite voor die wildvreemde mensen? Wel, anderen doen dat ook voor mij en de eerlijkheid gebied te vertellen dat de bemanning bestaat uit een Rus van een jaar of 55 (die alleen zijn eigen taal prima beheerst) en een bloedmooi, blond vrouwelijk maatje van een jaar of 25---.
Wat er aan de andere kant van het schip in het stikdonker, in de paniek van de nogal wilde manoeuvre, gebeurd weet ik niet maar het meisje komt met haar onderbeen tussen beide schepen. Ik help het schip afmeren en als dat klaar is vraag ik haar hoe erg het is. Ze zegt dat ze er op kan staan en dat het dus niet gebroken is. Wel is er een lelijke schaafwond te zien op het prachtige onderstel en ze belooft het goed te verzorgen. Voor mijzelf zie ik de komende dagen de taak weggelegd het been te masseren. Ik word bedankt voor de hulp en ze komen morgen even bij me langs voor een bakkie.
Funchal, 08/11/2002
Vanmorgen om negen uur de Russen weer geholpen met afmeren bij het gasolie ponton. Het been van Anja, zo heet de wonderschone Russin dus, heeft alle kleuren van de regenboog en ze heeft behoorlijk pijn bij het lopen. Waarschijnlijk vanwege de bloeduitstortingen. Ze bieden me een kopje thee aan en dan vertelt Anja dat hun avontuur was gestart als een project vanuit St. Petersburg met vier personen. In IJmuiden is de eerste uit onvrede van boord gegaan. Nummer twee moest wegens ziekte in Engeland van boord en Anja heeft het nu ook wel gezien. Ze verschilt te veel van karakter met de schipper om samen een grote oversteek te gaan doen. Als ze op Tenerife aankomen gaat ze naar huis. Na het bunkeren mogen ze een half uur blijven liggen om boodschappen te doen. Ook moeten ze nog 'even' naar de Policia Maritima, die hen het leven weer aardig moeilijk maken. Je komt tenslotte uit Rusland! Het masseren van het blauwe, maar nog steeds mooie, been glipt als los zand door mijn vingers. Ze gaan weer naar buiten en ankeren daar tot de wind wat gaat liggen. Omdat ankeren weer niet lukt vertrekken ze toch maar. Dat betekend dat ze in ieder geval een halve dag op me voor liggen. Alles bij mij aan boord is ook weer klaar voor drie dagen groot water. Ik hoop vanavond te kunnen vertrekken.
